آئین مستان

خورشید زخمی حرم بابا

لبات چرا کرده وَرَم بابا

دنیایی از درد چشات اِی وای

میترسم از زخم لبات اِی وای

چطور شده بابا رگات اِی وای

واسه ی شبهای غمت فانوسم نمیکنی

دوباره با دامنت مأنوسم نمیکنی

درد داره مگه لبات که بوسم نمیکنی

بابا کی اینقدر بلا سرت آورده

چند روزه موهات مثل من

شونه نخورده، خوابت نبرده

اگر که از چشم تو افتادم

نکردی چند روز بابا جون یادم

بابا ببین که زخمی تنهام

حتّی دیگه نمی بینه چشمام

منو زدند که بابامو میخوام

آسمونه دخترت یه ستاره نداره

خنده بابا پیرنت پاره پاره نداره

اگه شدم قد کمونی شبیه زهرا

شبیه من چه دختری دِق کرده بابا، تنهای تنها

آه و واویلا

با سر رسیده ای بگو از پیکری که نیست

از مصحف ورق ورق و پرپری که نیست

شبها که سر به سردی این خاک می نهم

کو دست مهربان نوازشگری که نیست

باید برای شستن گل زخم های تو

باشد گلاب و زمزمی و کوثری که نیست

آزاد شد شریعه همان عصر واقعه

یادش به خیر ساقی آب آوری که نیست

تشخیص چشم های تو در این شب کبود

می خواست روشنایی چشم تری که نیست

دستی کشید عمه به این پلکها و گفت

حالا شدی شبیه همان مادری که نیست

دیروز عصر داخل بازار شامیان

معلوم شد حکایت انگشتری که نیست

گفتم به خود یا که خبر از ما نداری

یا که خیال دیدن ما را نداری

حالا که از راه آمدی فهمیده ام که

هر شب تو میخواهی بیایی پا نداری

دور از من و عمه کجاها رفته ای که

یک جای سالم در سرت حتی نداری

اما پر از زخم و جراحت هم که باشی

زیباترین بابای دنیا تا نداری

بعد از تو باید سوخت در حرم یتیمی

بعد از تو باید ساخت بابا با نداری

با دختر تو دختران شام قهرند

با طعنه میگویند تو بابا نداری

من را به همراهت ببر تا که بفهمم

تو دوست داری دخترت را یا نداری

وقتی که بابا، زیر لگدها / زمین می افتم آسمون گریش می گیره

حرف می زنم با، سر تو اما / عمه میون حرفامون گریش می گیره

عجب شبیه، چیه قضیه / تا بهونه می گیرم عمه میره از حال

چی میگه عمه، منو ببخش چون / بابا تو گم کردم تو ازدحام گودال

گفتم به هر شاپرکی / با این زبون نمکی و کودکی

پر بزنید رو نیزه ها / برید بابامو ببوسید یواشکی

پرم شکسته، خستم بابایی / دستات که نیست تو دستم بابایی

بازم چشامو بستم بابایی / منتظر تو هستم بابایی

وای امون از این جدایی وای دلم تنگه بابایی

غروب و وحشت، دوباره لکنت / انگار به روی اسب زجر نشست مغیره

هر شب همینه، دلم حزینه / کتک به جای لالایی و شب بخیره

در احتظارم، کفن ندارم / اینجا کفن فروش به دل بغض تو داره

گفتم که بابا، کفن بیاره / یادم اومد بابام خودش کفن نداره

ذکر دلم، یا فاطمه / هنوز یه جایی از تن من سالمه

کل تنم، زخمه ولی / فقط جای مسمار تو سینم کمه

داشتم می گفتم به عمه زینب / یه کم موهامو کنه مرتب

گوشه ی دامنم قشنگ شد / کنده شده زیر نعل مرکب

وای امون از این جدایی وای دلم تنگه بابایی

دخترک تو، عروسک تو / شبیه مرغ ذبح شده می زنه پر پر

عمه دوباره، اشکش می باره / خودشو می بینه رو تل غمگین و مظطر

چه غریبونه، روضه می خونه / روضه رو می خونه میگه غریب مادر

او می کشید و من می کشیدم / تو کش مکش های سرو خنجرو حنجر

وجود من، دم سوزو آه / با عمه روضه می خونیم با هر نگاه

انگار بازم، رها شدیم / توی مسیر خیمه گاه تا قتلگاه

دیدم تو مقتل که سر نداری / رمقی تو بال و پر نداری

اومدی تو خرابه پیشم / حالا سر از پیکر نداری

وای امون از این جدایی وای دلم تنگه بابایی